بار دیگر شهری که دوست می داشتم

من که از درون دیوارهای مشبک، شب را دیده ام.

و من که روح را چون بلور بر سنگ ترین سنگهای ستم کوبیده ام

من که به فرسایش واژه ها خو کرده ام

و من – باز آفریننده ی اندوه

هرگز ستایشگر فروتن یک تقدیر نخواهم بود

و هرگز تسلیم شدگی را تعلیم نخواهم داد

زیرا نه من ماندنی هستم نه تو

آنچه ماندنی است ورای من و توست (1)

همین چند سطر بلورین کافی است تا سوق ام دهند به آغازی دوباره. حالا بهتر از هر زمان ديگري حس مي کنم تفاوت میان نوشتن و ننوشتن را. نوشتن همچون بالا رفتن از پله ایست که ته آن در اعماق نیستی قرار گرفته و سر آن بر زندگی تکیه داده است. و برای کسی که مدتی می نویسد، ننوشتن پرتاب شدن از زندگی به دره ی مرگ است و برای کسی که مدتی مدید نمی نویسد ننوشتن فروخفتن در گور نیستی است. اینک باور دارم حرف کافکا را که می گفت: نوشتن بیرون جهیدن از صف مردگان است...بارها نوشتن در این محیط مجازی را تجربه کرده ام. خوب یا بد از نگاه دیگران، تفاوت میان نوشتن و ننوشتن برایم از زمین تا آسمان بوده است...تفاوت میان آن دو لمسِ دو حس متضاد مرگ و زندگی بوده است... و هنوز یادم هست آخرین جملات در تصمیم برای ننوشتن: انقلاب بر ضد خود و اعتصاب کلمات... اما اکنون باز گشته ام به شهری که دوستش می داشتم و اینجا خانه ای تازه است از جنس همان دیوارهای مجازی قدیمی...خانه ای مجازی که بخشی از هویت واقعی ما در آن شکل گرفته و خواهد گرفت... خانه ای مجازی که واقعیت تاثیرگذار آن بر زندگی ما انکارناپذیر است... و من اینک این خانه مجازی تازه و همسایه هایش را بیش از پیش دوست می دارم.

پي نوشت ها:
(1) شعر از نادر ابراهیمی

(2) اگرچه پیش از این دیوارهای این خانه نو را دست و پا شکسته خط خطي کرده بودم اما تصمیم بر پاک کردن دیوار نوشته های قبلی و آغاز اينگونه گرفتم تا یادم باشد که این آغاز برای چیست: اگر تقدیر برای ما رقم می خورد این آغاز سرآغازی برای جنگ با تقدیر است.